عشق

هیچ کس را در زندگی مقصر نمیدانماز خوبا "خاطره"واز بدان "تجربه" میگیرمبدترین ها "عبرت" میشوندو بهترین ها "دوست"...مــــنبه جـــــای خالیِ بعضـــی هابیشتـــــر از خودشـــــان عادت کرده اماعترافِ تلخی ستاما من اعتراف می کنمگرچه تلخی این اعتــــــراف سخـــــت استاعتـــــــراف میکنم که امــــروزاز نبودن خیلــــــی ها خوشحالــــــــمو از حذف بعضـــــی ها از زندگی ام خوشحال ترمــــــنعـــادت کرده ام به جـــــای خالــــی ها در زندگــــی امعــــــادت کرده ام.به نبــــــودنشان.به رفتنشــــان.به زخـــــــم هایشان.امــــا...این تنهــــــایی ها...وای از این تنهـایی ها که چندگاهی ست خستـــــــــــــه ام کرده استقلبم درد میکند.سرم گیج مـــــی رود.نبضم کند مــــی زند.انگـــار که هیچ اتفـــاقی حالم را خوب نمی کندحبس کرده ام خــــود را در اتاقی کهاز در و دیــــوارش صـــــدای غـــم به گوش می رسدگوشه گیر شده ام.و از آدم هــــــا فـــــراری...حس بیماری دارم که هر چه تقلا میکند برای خلاصیمرگ به سراغش نمی آیددلم گرفته استاز این آدم هاکه هر روز سنگی تر و بی رحم تر میشوندو روحت را می خراشنداز آدم هایی که با حرف هایشانخنجر میکشند بر قلبتو با خونَش قهقهه میکشند بر روی لبهایشانبرای دلبری دیگریاز آدم هایی کهبا نگاه های سَردِشانآتش مهربانی را در دلت خاموش میکننداز آدم هایی کهپای درد دلهایت مینشینند وآن گاه تما عشق...

هیچ کس را در زندگی مقصر نمیدانماز خوبا "خاطره"واز بدان "تجربه" میگیرمبدترین ها "عبرت" میشوندو بهترین ها "دوست"...مــــنبه جـــــای خالیِ بعضـــی هابیشتـــــر از خودشـــــان عادت کرده اماعترافِ تلخی ستاما من اعتراف می کنمگرچه تلخی این اعتــــــراف سخـــــت استاعتـــــــراف میکنم که امــــروزاز نبودن خیلــــــی ها خوشحالــــــــمو از حذف بعضـــــی ها از زندگی ام خوشحال ترمــــــنعـــادت کرده ام به جـــــای خالــــی ها در زندگــــی امعــــــادت کرده ام.به نبــــــودنشان.به رفتنشــــان.به زخـــــــم هایشان.امــــا...این تنهــــــایی ها...وای از این تنهـایی ها که چندگاهی ست خستـــــــــــــه ام کرده استقلبم درد میکند.سرم گیج مـــــی رود.نبضم کند مــــی زند.انگـــار که هیچ اتفـــاقی حالم را خوب نمی کندحبس کرده ام خــــود را در اتاقی کهاز در و دیــــوارش صـــــدای غـــم به گوش می رسدگوشه گیر شده ام.و از آدم هــــــا فـــــراری...حس بیماری دارم که هر چه تقلا میکند برای خلاصیمرگ به سراغش نمی آیددلم گرفته استاز این آدم هاکه هر روز سنگی تر و بی رحم تر میشوندو روحت را می خراشنداز آدم هایی که با حرف هایشانخنجر میکشند بر قلبتو با خونَش قهقهه میکشند بر روی لبهایشانبرای دلبری دیگریاز آدم هایی کهبا نگاه های سَردِشانآتش مهربانی را در دلت خاموش میکننداز آدم هایی کهپای درد دلهایت مینشینند وآن گاه تما عشق...

هیچ کس را در زندگی مقصر نمیدانماز خوبا "خاطره"واز بدان "تجربه" میگیرمبدترین ها "عبرت" میشوندو بهترین ها "دوست"...مــــنبه جـــــای خالیِ بعضـــی هابیشتـــــر از خودشـــــان عادت کرده اماعترافِ تلخی ستاما من اعتراف می کنمگرچه تلخی این اعتــــــراف سخـــــت استاعتـــــــراف میکنم که امــــروزاز نبودن خیلــــــی ها خوشحالــــــــمو از حذف بعضـــــی ها از زندگی ام خوشحال ترمــــــنعـــادت کرده ام به جـــــای خالــــی ها در زندگــــی امعــــــادت کرده ام.به نبــــــودنشان.به رفتنشــــان.به زخـــــــم هایشان.امــــا...این تنهــــــایی ها...وای از این تنهـایی ها که چندگاهی ست خستـــــــــــــه ام کرده استقلبم درد میکند.سرم گیج مـــــی رود.نبضم کند مــــی زند.انگـــار که هیچ اتفـــاقی حالم را خوب نمی کندحبس کرده ام خــــود را در اتاقی کهاز در و دیــــوارش صـــــدای غـــم به گوش می رسدگوشه گیر شده ام.و از آدم هــــــا فـــــراری...حس بیماری دارم که هر چه تقلا میکند برای خلاصیمرگ به سراغش نمی آیددلم گرفته استاز این آدم هاکه هر روز سنگی تر و بی رحم تر میشوندو روحت را می خراشنداز آدم هایی که با حرف هایشانخنجر میکشند بر قلبتو با خونَش قهقهه میکشند بر روی لبهایشانبرای دلبری دیگریاز آدم هایی کهبا نگاه های سَردِشانآتش مهربانی را در دلت خاموش میکننداز آدم هایی کهپای درد دلهایت مینشینند وآن گاه تما عشق...